سویق، خوراکی تازه یا عجیب و غریبی نیست. سویق، آرد تفت داده است؛ مثل آردی که برای تهیه حلوا تفت می‌دهند. کلمه «سویق» یا «صویق»، عربی است که در فارسی قدیم به آن «پِست / پَست» می‌گفته‌اند. در کتاب «ذخیره خوارزمشاهی» که در اوایل قرن ششم هجری و به زبان فارسی در طب نوشته شده، از همین واژه فارسی استفاده شده است.

بعضی سویق را با قاووت و قُوَّتو اشتباه می‌گیرند. ولی سویق با آن‌ها فرق دارد. یکی از تفاوت‌های سویق با قاووت‌ها و قوتوها در این است که قاووت‌ها اکثراً تفت‌ داده نمی‌شوند. البته خواص ویژه خودشان را دارند اما نباید با سویق اشتباهشان گرفت. همچنین در قاووت‌ها از شیرین‌کننده‌ها و طعم‌دهند‌ه‌ها (مثل قند و شکر و هل) استفاده می‌کنند. در حالی که سویق‌ها مواد اضافی ندارند.

از دانه‌های مختلف غلات، حبوبات و هسته میوه‌ها یا برخی از خود میوه‌ها و تره‌بارها، سویق‌های متنوعی تهیه می‌شود. مانند سویق گندم، سویق جو، سویق برنج، سویق نخود، سویق عدس، سویق سنجد، و سویق‌های تهیه شده از سیب، کنار، کدوتنبل، دانه انار و خشخاش. گاهی سویق‌ها را با هم ترکیب می‌کنند: مثل سویق گندم و جو. سویق گندم، سویق جو، سویق گندم و جو (مخلوط به نسبت مساوی) و سویق کامل (ترکیبی از سویق‌های جو، گندم، عدس و سنجد) که جزء مهم‌ترین سویق‌ها هستند.

آرد جو،سبوس جو،زنجبیل،زیره سیاه،تخم کتان از ترکیبات سویق مخلوط کاهش وزن میباشد