یکی از سرگرمی‌ها و تفریحات جالب سربازان جنگ جهانی اول، انداختن چوب کبریت از فاصله‌ی دور به داخل بطری‌های خالی بود. بعدها تلاش برای انجام بهتر این سرگرمی حتی با انگیزه‌ی پول درآوردن، به فکر سربازان انگلیسی رسید. با گذشت زمان، بطری‌ها جای خودشان را به یک صفحه‌ی امتیاز‌بندی مسطح دادند و چوب کبریت‌ها هم به تکه‌های چوب‌ تراشیده و نوک‌تیز تبدیل شدند. در مورد اینکه شکل امروزی دارت را دقیقا چه کسی و از چه زمانی ابداع کرده، شواهد و اسناد دقیقی در دسترس نیست؛ اما سرنخ‌ها نشان می‌دهد در قرن هجدهم میلادی، به دانش‌آموزان دوره‌ی متوسطه‌ی انگلستان توصیه می‌شد که با انجام این تفریح، عضلات ساعد و بازو‌یشان را قوی‌تر کرده و درعین‌حال نشانه‌گیری‌شان را دقیق‌ترکنند.

«بورد» (Board) صفحه‌ای از جنس چوب، کاغذ فشرده یا فلز است.صفحه‌ی دارت هم از حلقه‌هایی رنگی‌ با ضخامت یکسان تشکیل شده که در فاصله‌ی مشخصی از ‌هم قرار گرفته‌اند. هر کدام از این حلقه‌ها امتیاز مشخصی دارد و با پرتاب دارت به سمت هرکدام از آن‌ها و اصابت به هدف، امتیاز مخصوص به آن حلقه را کسب خواهید کرد. دارت به‌سرعت مورد توجه قشر مرفه و سطح بالای اروپا قرار گرفت. «هنری هشتم» با هدیه‌دادن یک صفحه‌ی دارت به‌همراه نیزه‌های کوچک چوبی که با آرم سلطنتی تزیین شده بودند، علاقه‌‌اش‌ را به همسرش، «آنه بولین» ابراز کرد. همچنین او با برگزاری مسابقات پرتاب دارت میان شاهزادگان انگلیسی، نشان داد این ورزش به چه میزان در میان اشراف‌زادگان طرفدار پیدا کرده است.

با برگزاری مسابقات دارت، زمان‌ آن فرا رسید تا برای این ورزش قواعد و قوانین‌ مشترکی تدوین شود. اگر بخواهیم به‌طور خلاصه به قوانین این بازی بپردازیم، هر بازیکن در هر نوبت بازی اجازه دارد سه دارت پرتاب کند؛ بسته به حلقه‌ای که دارت در هر پرتاب به آن اصابت می‌کند، امتیاز بازی‌کننده محاسبه می‌شود. در صورتی که دارت پس از برخورد از روی صفحه‌ی امتیاز بیفتد، ‌امتیازی به آن پرتاب تعلق نمی‌گیرد. با تدوین قانون‌های اولیه‌ی بازی، برای نحوه‌ی پرتاب دارت هم سبک‌ها و الگوهای مشترک اما نه لزوما اجباری در نظر گرفته شد که بازیکنان می‌توانستند با استفاده از آن‌ها پرتاب‌های بهتری داشته باشند. بازیکنان حرفه‌ای دارت را به‌صورتی در دست می‌گیرند که احساس راحتی بیشتری داشته باشند؛